Κατά κοινή ομολογία, η ποίηση είναι μια τέχνη η οποία με τον τρόπο και τα υλικά της πάνω στον «καμβά» του Λόγου τεχνουργεί το Ωραίο, όχι ως μια απόλυτη αισθητική αυταξία, αλλά ως σύνθεση αξιών που δίνουν τη δυνατότητα να ζούμε πολλές ζωές. Μάλιστα, η λογοτεχνία συλλήβδην έχει την ιδιόμορφη αποστολή να ανασύρει από την καθημερινότητα πράγματα που ποτέ δεν θα προσέχαμε, να αναδείξει, εν άλλοις λόγοις, όλες αυτές τις άπειρες λεπτομέρειες που κάνουν τη Φύση πιο όμορφη, τη ζωή πιο «βιωτή», τον ίδιο τον άνθρωπο περισσότερο ανθρώπινο, είναι ουσιαστικά ο παράδεισος των πολλαπλών ερμηνειών.

Η «τέχνη του λόγου» πάντοτε με μαγνήτιζε, έλξη που αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο ενασχόλησής μου με τη λογοτεχνία και την ποίηση, αφού δεν πρόκειται απλώς για μια καλολογία, αλλά εντέλει είναι ένα μέσον απαλλαγής από οτιδήποτε πιθανόν μας κατατρύχει, ενώ παράλληλα συντελεί στη θέωση κάθε όμορφης πτυχής του «ζην». Αφορμώμενη, λοιπόν, από την επιθυμία έκφρασης και διοχέτευσης των ιδεών μου «επί χάρτου», θεώρησα πρόκληση τον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης της UNESCO, γι’ αυτό και συνέθεσα το πόνημά μου, το οποίο τιμήθηκε με το Β’ Πανελλήνιο Βραβείο, διάκριση η οποία, φυσικά, με γέμισε με ανείπωτη χαρά κι ευτυχία. Για μένα η εν λόγω επιτυχία φαντάζει «ηλιαχτίδα» μέσα στην κοπιώδη προετοιμασία των Πανελλήνιων εξετάσεων και αντισταθμίζει τρόπον τινά το νοοκρατικό προσανατολισμό της παιδείας μας, τορπιλίζοντας, βέβαια, και την αισιοδοξία μου για τα μελλούμενα. Άλλωστε, κατά την ελύτεια ρήση «Η ποίηση δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί, όμως, να αλλάξει τις συνειδήσεις των ανθρώπων που φτιάχνουν τον κόσμο».

Ασπασία Παχιού
Μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου

Aσπασία Παχιού: Β΄ Πανελλήνιο Βραβείο Ποίησης παραρτήματος Unesco

Στα πλαίσια του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης του ομίλου UNESCO Κεφαλληνίας και Ιθάκης για το 2012 με θέμα: «Η σύγχρονη πραγματικότητα, όπως αποτυπώνεται και αντανακλάται στις ψυχές και την σκέψη μας, δημιουργώντας, εικόνες, ιδέες και συναισθήματα» έλαβε μέρος η μαθήτρια των Εκπαιδευτηρίων «Αθηνά Ασπασία Παχιού με ένα ποίημά της στην κατηγορία Ελευθέρα Ποίηση για νέους από 12 έως 18 ετών, το οποίο απέσπασε το Β΄ Πανελλήνιο βραβείο.

Το ποίημά της φέρει τον τίτλο «Σκλάβοι του αρχέγονου γρίφου της ευτυχίας». Μέσα από την δική της οπτική γωνία δίνει με έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό τρόπο την πηγή της ευτυχίας του κάθε ανθρώπου και τονίζει την αξία του προσωπικού και καθημερινού αγώνα που οφείλει να αναλάβει ο καθένας μας για την αποκτήσει.

Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων το Σαββάτο 14 Ιουλίου 2012 και την εκδήλωση απονομής των βραβείων στους διακριθέντες ποιητές του διαγωνισμού, που έλαβε χώρα στην Κεφαλονιά η μαθήτρια Ασπασία Παχιού τόνισε για τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό Ποίησης «…η λογοτεχνία συλλήβδην έχει την ιδιόμορφη αποστολή να ανασύρει από την καθημερινότητα πράγματα που ποτέ δεν θα προσέχαμε, να αναδείξει, εν άλλοις λόγοις, όλες αυτές τις άπειρες λεπτομέρειες που κάνουν τη Φύση πιο όμορφη, τη ζωή πιο «βιωτή», τον ίδιο τον άνθρωπο περισσότερο ανθρώπινο, είναι ουσιαστικά ο παράδεισος των πολλαπλών ερμηνειών».

Η Διεύθυνση και ο Σύλλογος Διδασκόντων των Εκπαιδευτηρίων «Αθηνά» συγχαίρουν την μαθήτριά τους για την εξαιρετική σύνθεση του ποιήματος και την διάκριση που απέσπασε στο διαγωνισμό.

Σκλάβοι του αρχέγονου γρίφου της ευτυχίας

Όταν παντού τριγύρω κυριαρχεί η διακριτική ευωδία των ονείρων,
όταν ο ήλιος γνέφει καθημερινά και ασπάζεται το μενεξεδί χρώμα του ορίζοντα,
όταν όλα γύρω κοσμούνται με σκόνη σμαραγδιών
και τυχαία ανακαλούν φευγαλέα ενσταντανέ
που θα θυμίζουν πάντοτε όσα βιώσαμε,
ό,τι λατρέψαμε και όσους χάσαμε,
τότε αυτό θα σημάνει την εύρεση
του αστείρευτου κρουνού της ευτυχίας.
Ακόμη και το φίνο άρωμα της νοσταλγίας,
σαν μπερδεύεται με τις χρυσαφένιες σταγόνες των ματιών
και φαντάζει φεγγάρι παιδικό και άστρο δαντελένιο και ρόδο πορφυρό,
ακόμη κι έτσι είναι βέλος της φαρέτρας της ζωής,
μαργαριτάρι στο περιδέραιο της ευτυχίας.
Αλλά και η κιθαριστή μπαλάντα των φύλλων σαν θροΐζουν,
ένα κυκλάμινο που μοιάζει κατακόκκινο στην ανταύγεια του ηλιοβασιλέματος,
η θέαση του σεργιανιού των άστρων μέσα στη μεταξένια νύχτα
και το τοπίο την ώρα που η Μεγάλη Άρκτος δρασκελίζει την κορφή του βουνού,
όλα αφήνουν πίσω μια μεταξοτυπία,
για να ακτινογραφεί το σεληνόφως στων χρυσανθέμων τους μίσχους
και ραντίζουν την καθημερινότητα
με ανάλαφρες πυκνές σταγόνες ευτυχίας.
Ευτυχία είναι η αίσθηση της αέρινης μελωδίας των νυχτολούλουδων τα μαγικά βράδια του θέρους
που μυρώνει τα πεφταστέρια
και μεθά την καρδιά και τη σκέψη,
είναι η θαλπωρή μιας σφιχτής αγκαλιάς από τα αγαπημένα μας πρόσωπα,
είναι και τα βλέμματα
που περιεκτικά αποτυπώνουν όσα άρρητα μένουν με τις λέξεις.
Είναι και να έχεις το θάρρος να κοιτάς κατάματα τα πρώτα σου όνειρα,
να έχεις τη δύναμη και την όρεξη να πλάθεις συνεχώς καινούρια,
να δέχεσαι τις ουλές στο ταξίδι για την Ιθάκη ως ερείσματα επιτυχίας
και κάποιες φορές ακόμη και να προσποιείσαι την Ευρυδίκη,
για να θαυμάσεις τους ασφόδελους του Άδη.
Γιατί, εντέλει, ακόμη κι όταν ορθώνονται όρη εμπρός στο διάβα σου,
το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να επιλέξεις τον πιο ανηφορικό δρόμο•
μόνο η ανηφόρα οδηγεί στην κορυφή.
Οπότε, γιατί να μην είναι εφικτή η ευτυχία;

Ασπασία Γ. Παχιού